انا المجنون

نازنیـــنم ادم ...
بــا تــو رازی دارم ...
انــدکی پیـــشتر آی ...
آدم آرام و نجـــیب آمد پیـــش ...
زیـــر چشــــــمی به خــــــدا مـــی نگریــــــســـــــت ...
محــــو لبخنــــد غم آلــــود خــــدا .. دلش انگار گریست ...
نازنینم آدم !!! قطره ای اشـــک ز چشمان خـــداوند چکیــــد ...
یاد مــــن باش که بــــس تنهایـــــم ...
بغــــض آدم ترکـــــید .. گونه هــــایش لرزیـــد ..
بــــه خدا گفت : من به انـــدازه ی .. گـــل های بهشـــــــــت ... نه! ..
به انـــــدازه ی عــــرش! ..نه .. نه .. به انــــدازه ی تنهائیـــــت ...
ای هســـــــتی من دوســـتدارت هستم ...
آدم کولـــه اش را برداشت ..خســته و سخت قدم بر مـــی داشت ...
راهـــی ظــــــــــــلــمت پر شــــــور زمـــــین ..
طفــــلکی بنده غمــگین ادم ..
در میـــــــان لحظـــــه ی جانکاه هبــــــــوط ... زیر لبهـــــــای خدا باز شــــــــنید ...
نازنیــــــنم ..ادم ... نه به اندازه ی تنهــــــــائی من ...
نه به اندازه ی عــــــرش .. نه به اندازه ی گل های بهــــشت ...
که به انـــدازه ی یکــــ دانــــــــه ی گــــــــندم تو فقـــــط یادم بـــــــاش ...
نــــــازنینم آدم ...نبـــــری از یـــــادم ..