سلام شاه نجف..

دلم گرفته بهانه سلام شاه نجف
که قبله گاه دلم گشته بارگاه نجف

تمام صحن علی بوی فاطمه دارد
شمیم سیب بیاید میان راه نجف

صفای هر سحرش ، گریه بر غم زهراست
به گوش میرسد آرام سوز و آه نجف

قدم زده دل شب در میان نخلستان
امان ز کوفه و خون آبه های چاه نجف

قرار ما همه باب الرضا همان جایی
که سوی شاه خراسان بُوَد نگاه نجف

قسم به نم نم اشکم پس از اذان صبح
چقدر بوی حسین میدهد پگاه نجف

مگر صدای گریه امامشان را نمی شنوی...

یکی از نیروهای ابلیس از ماموریت برگشت خوشحال بود.
پرسید: فرمانده! گمراه کردن این ها چه فایده ای دارد؟
ابلیس جواب داد: امام این ها که بیاید عمر ما تمام می شود.
این ها را که غافل می کنیم امامشان دیرتر می آید.
دوباره با کنجکاوی پرسید: این هفته پرونده ها چطور بود؟
ابلیس نگاهی به او انداخت و گفت:
مگر صدای گریه امامشان را نمی شنوی...

امپراطوری دنیا..

امپراتوری دنیا به خدا در نجف است
و رسیدن به همان صحن و سرایم هدف است
نوکر حضرت حیدر بود آقای جهان
منکر حضرت حیدر به یقین بیشرف است
جز در خانه مولا نکنم گردن کج
به جز این ره بروم عمر گرانم تلف است
حضرت حیدر اگر امر کند سر بدهم
تحت فرمان علی عمر گرانم به کف است
غیر از این ره به در خانه حق راهی نیست
راه معبود بیایید که از این طرف است
روی زهرای علی را به خدا ماه ندید
فاطمه گوهر و سلطان ولایت صدف است

امشب مدد زحضرت مولا بگیر..

امشب مدد ز حضرت مولا بگیر و بعد..
دست دعا به دامن زهرا بگیر و بعد..
مثل همیشه اذن دخول حسین را
از چشم های عاشق سقا بگیر و بعد..
رَب را قسم به حق حسینش که می دهی
با واژه واژه اشک، دو دریا بگیر و بعد..
تسبیح را به ذکر فرج دانه دانه کن
حسن ختام غیبت کبری بگیر و بعد..
ای اسم تو دوا و ذکرت شفا بخوان
بهر دل حسین شفا را بگیر و بعد..

خدایا..امشب دلم گرفته

خدایا دلم باز امشب گرفته..

بیا تا کمی با تو صحبت کنم..

بیا تا دل کوچکم را

خدایا فقط با تو قسمت کنم..

خدایا بیا پشت آن پنجره

که وا می شود رو به سوی دلم..

بیا پرده ها را کناری بزن

که نورت بتابد به روی دلم..

خدایا کمک کن

که پروانه ی شعر من جان بگیرد..

کمی هم به فکر دلم باش

مبادا بمیرد..

خدایا دلم را

که هر شب نفس می کشد در هوایت..

اگر چه شکسته..

شبی می فرستم برایت..

خانه ی بی فرجامی..

شده تا نیمه ی شب در بزنی وا نکنند؟

یا دری را شده با سر بزنی وا نکنند؟

 

تو بدانی که یکی هست که بی طاقت توست

باز تا طاقت آخر بزنی وا نکنند؟

 

دم در، بید بلرزی و به جایی برسی

که ته فاجعه پرپر بزنی وانکنند؟

 

روی یک پله ، در ِ خانه ی بی فرجامی

بتپی قلب کبوتر بزنی وا نکنند؟

خنده ای کردم و گفتم دل من گریه نکن

تو اگر صد شب دیگر بزنی وا نکنند

 

این در ِ بسته عزیز دل من بسته به توست

شده باور کنی و در بزنی وا نکنند؟

چه آقای کریمی..

و فلج بود
تمام بدنش ناقص و کج بود
گمانم که شفا یافت،
و این کارِ همین
حضرت ثامن،
همین روح حُجَج بود ...
چه آقای کریمی،
خدایا چه طبیبی،
نفرمود برو اهل صلیبی
نفرمود که در مسلک ما فرد غریبی
و فرزند مسیحی مرا نیز شفا داد
چه آقای نجیبی...
عجب حال و هوایی،
عجب صحن و سرایی،
که هر کس به طریقی
شده مشغول گدایی
یکی مثل کبوتر پی دانه،
یکی مثل گیاهی،
و در این مزرعه دنبال جوانه
یکی داد زد آقا
که برای خودتان آمدم اینجا
نه پی دانه و یا این که جوانه ...
که مقصود تویی،
کعبه و بت خانه بهانه

من نذر کردم تا ابد بیمار باشم..

من آرزو کردم برایت یار باشم
آقا نمیخواهم به دوشت بار باشم
یوسف خریدن نیست در اندازه ی من
اینجا دویدم گرمی بازار باشم
دیگر حرامم باد خواب صبح جمعه
خوب است وقت دیدنت بیدار باشم
تا آخر عمر از تو میخوانم که شاید
بین سپاهت میثم تمار باشم
یک لحظه هم نگذار من بی تو بمانم
دیگر نمیخواهم پی اغیار باشم
وقتی طبیب دردهای ناعلاجی
من نذر کردم تا ابد بیمار باشم

چشمم به یاد کربلا لبریز اشک است
سخت است دور از مرقد دلدار باشم...

نشود تکرار باز عاشورا..

ﻗﺎﻳﻘﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ
ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎﯼ ﺩﻝ ﺍﺭﺑﺎﺑﻢ
ﻗﺎﻳﻖ ﺍﺯ ﺧﺸﻢ ﭘﺮ ﺍﺳﺖ
ﻭ ﺩﻝ ﺍﺯ ﻧﻔﺮﺕ ﺗﻜﻔﯿـﺮﻳـﻬـﺎ
ﺷﻴﻌﻪ ﺩﺭ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﻌﺒﺎﻥ ﺧﻮﺵ ﺑﻮﺩ
ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺟﺮﺃﺕ ﺭﻓﺘﻦ ﺩﺍﺩﻳﺪ
ﻧﻪ ﺩﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﻋﻮﺍ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺳﺮﺑﻨﺪ ﻧﻴﺴﺖ              
ﻫﻤﻪ ﺳﺮﺑﻨﺪﻫــــﺎ،ﻧﺎﻡ ﻳﺎ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺍﺳﺖ
ﻧﺸﻮﺩ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﺑﺎﺯ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍ
ﺧﻴﻤﻪ ﻫﺎ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﺟﺎﻳﺶ ﺍﻣﻦ ﺍﺳﺖ
ﻋﻠﻢ ﻋﺒـﺎﺱ ﻫــﻢ
ﺩﺳﺖ ﻧﻴﻜﻮﯼ ﮔﻞ ﺳﺮﺳﺒﺪ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺍﺳﺖ
ﺭﻫﺒﺮﻡ ﺧﺎﻣﻨﻪ ﺍﻳــﺴﺖ
ﺭﻫﺒﺮﻡ ﺳﻴﺪ ﻭ ﺍﻭﻻﺩ ﻋﻠﯿــﺴﺖ
ﺭﻫﺒﺮﻡ ﺍﺧﻢ ﻛﻨـﺪ
ﺑﻪ ﻋﻠﯽ ﻣﺎﺩﺭﺗﺎﻥ ﺩﺍﻍ ﺷﻤﺎ ﻣﻴﺒﻴﻨﺪ
ﺣﺎﺝ ﻫﻤﺖ ﺭﻓﺘﻪ،ﻛﺎﻇﻤﯽ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺴﺖ
ﭘﺪﺭ ﻣﻮﺷﻚ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻫﻢ ﺭﻓـﺖ
ﻟﻴـﻚ ﺍﺯ ﻋﺎﻟﻢ ﻏﻴﺐ
ﺑﺎﺯ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ
ﺣﺎﺝ ﻗﺎﺳـﻢ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ
ﻛﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎﻧﯽ ﻛـﺮﺩ، ﻫﻤﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍ
ﻫﻤﮥ ﻣﺎ ﻫﺴـﺘﻴﻢ
ﻛﻮﺭ ﺧﻮﺍﻧﺪﻳﺪ ﺍﮔــﺮ، ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﺪ
ﻛﻪ ﻋﻠﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺳﺖ
ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﻴﻌﺖِ ﻣﺴﻠﻢ، ﻫﻤﻪ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺴﺖ
ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻣﻀﺎ ﻛﺮﺩﻳﻢ
ﺧﺎﻙ ﭘﺎﯼ ﻧﻮﻛـﺮ ﺍﺭﺑﺎﺑﻴـﻢ
ﺑﺎﺯ ﺩﻧﻴﺎ ﺍﻧﮕﺎﺭ

ﻫﻮﺱ ﺭﻭﻳﺶ ﻻﻟﻪ ﻛﺮﺩﻩ

بارالها..

بارالها
با دست تهی آمدنم عیبی نیست..
عیب است اگر دست تهی برگردم..