لعنت به شمر های زمانه..

هرگــز ز یـاد من نــرود آن جفای شمــر
بــر روی پیــکرت همه بودنــد ، سوای شمــر

بی تو اینجا همه شب ها یلداست..

گیرم که یلدا هم بیاید.
شبی هم به درازا بکشد.
برفی هم ببارد.
سفره ای هم چیده شود.
اناری هم باشد.
و دیوان حافظی هم.
چه یلدایی؟ چه برفی؟ چه فالی؟
بی تو اینجا همه شب یلداست.
همه شب سرد است.
همه شب فال مرا می گیرد،
یاد آشفته تو

وطن مادریم کرب و بلاست

کیا دوست داشتن الان کربلا باشن و برنگردن
آخه خونه مادریمون اونجاست
دوست دارم ازم پرسیدن بچه کجایی؟
بگم بچه کربلام..

یا حسین

یاحسین

تو را دارم ...

لشگر می طلبم..

طولانی ترین شب..

گویند نیست از شب یلدا درازتر
پیداست شام غریبان ندیده‌اند...

بین الحرمین

امیدوارم فقط یه جا تو زندگیت تو دو راهی بمونی ،
اونم بین الحرمین باشه
که ندونی بری حرم امام حسین یا حرم ابوالفضل...
ایشالا وقت جون دادن/اشهد ما یا حسین میشه

بهم ریخته ام..

به گمانم پسر فاطمه با من قهر است
نشدم لایق دیدار ،بهم ریخته ام...

صحن جمهوری

شــــکسته رفتــــه بودم...
بـــا بال و پـــــَرم برگشته ام...
گفتــــه انـــد..
هـــــــــــــــرجا دلی شکستـــه است به اینجا بیاوریــــد..

عمه زینب (س)

بــرادرم همیــن بس که تــو را از من گرفتنــد
از کوفه و سنــگ جفا دیــگر نگویم
می دانی ای آرام جانم ای حسینــم
پس از سر و تشت طلا دیــگر نگویــم
طاقت نــداری تا بگویم ای بــرادر
آتش بــه جان خیــمه ها . . . دیــگر نگویــم
داغ سه ساله پشت زینــب را شکستــه
ایــن داغ سنگیــن بــود و ما . . . دیــگر نگویــم
من بــودم و یــک دشت باغ لاله امّــا
با داغ خود کشتــی مرا دیــگر نگویم
یــک کربلا بــس بود تا زینــب بمیــرد
از کربــلا تا کربــلا دیــگر نگویم
بــرادر نبــودی که ببینــی..

دخترانه روضه میخوانم برای دختر ارباب..

روضه ی دختــر سه ساله رو بایــد بچه گونــه خونــد . .
بــه کربلا رسیدیـم ، اونجا که دریــا داره
اونجا که آسمونــش پـُر شده از ستــاره
تــو کربــلا بچه ها ، سن و سالی نداشتــم
بچه کبوتــر بــودم ، پــر و بالی نداشتــم
همیشه عمــه زینــب می گفت دورت بــگردم
به حرفای قشنــگش همیــشه گوش میــکردم
تــو صحرای کربــلا ما بــا غولا جنگیدیــدم
با اینــکه تنها شدیم ولی نمی ترسیدیــم
تو کربــلا زخمی شد چنــد جایی از تــن من
سبــدسبــد گل سرخ ریخت روی دامن من
بزرگا که جنگیدنــد بـا غولای بــد و زشت
ما توی خیــمه موندیم ، بــزرگا رفتــن بهشت
گلهای دامن من از تشنــگی میسوختــن
به گریــه کردن من چشماشون ُ میدوختــن
تحمل تشنــگی راس راسی خیلی سختــه
مخصوصاً اونجایی که خشکه و بی درختــه
دامنم آتیش گرفت مثل گلای تشنــه
به سوی عمــه زینــب دویدم پابرهنــه
خواستم که صورتــم رو بــا چادرم بپوشم
خوردم زمیــن در اومد گوشواره از تــو گوشم
...........................غولا منــو گرفتــن